Nasi podopieczni ...

Stowarzyszenie Beagle w Potrzebie. Los pokrzywdzonych zwierząt nie jest nam obojętny, jesteśmy po to, aby pomagać.

Tilda to około trzyletnia bigielka, spokojna, łagodna, może zamieszkać z dziećmi, koty ignoruje....

Spragniony kontaktu z człowiekiem, spokojny, stateczny, pies w sile wieku...

Spokojna, trochę nieśmiała, musi człowieka lepiej poznać, aby nabrać zaufania...

Ozzy ma siedem lat, został zabrany razem z sześciorgiem swoich braci i sióstr, z miejsca, gdzie skazane były na nędzną egzystencję w błocie, zimnie, na deszczu, mrozie i palącym słońcu. ....

Aby ułatwić zrozumienie wzorca rasy przedstawiamy obrazek z częściami ciała psa



1. Nos
2. Kufa
3. Stop
4. Czaszka
5. Potylica
6. Szyja
7. Kłąb
8. Biodra
9. Lędźwie
10. Ogon
11. Zad
12. Pęcina
13. Staw kolanowy tylnej nogi
14. Klatka piersiowa
15. Łokieć
16. Pęcina kończyny przedniej
17. Kolano
18. Przedramię
19. Ramię
20. Bark
21. Ucho
22. Podgardle
23. Wargi
24. Policzek

STANDARD RASY FCI nr 161 (24 lipiec 2000):
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego standardu: 24.06.1987
Użytkowanie: pies gończy
Klasyfikacja FCI: Grupa 6 - psy gończe, posokowce i rasy pokrewne.
Sekcja 1.3. -małe psy gończe.
Wymaga się prób pracy.

Wygląd ogólny:
silny, krępej budowy gończy, wydaje się szlachetny a nie ociążały i toporny.

Usposobienie/charakter:
wesoły, jego specjalnością łowiecką jest gonienie po śladzie, głownie zajęcy. Odważny, energiczny i zdecydowany, czujny i inteligentny o zrównoważonym temperamencie. Jest ruchliwy i sypatyczny, nie ma w nim agresji ani tchórzostwa.

Głowa:
średniej długości, silna (ale nie ciężka), zgrabnie uformowana, delikatniejsza u suk, nie ma na niej zmarszczek i fałd.

mózgoczaszka: lekko wysklepiona, średniej szerokości o nieznacznie zaznaczonym guzie potylicznym.

przełom czaszkowo-nosowy: wyraźnie zaznaczony, najlepiej, gdy znajduje się w połowie długości głowy, mierzonej od guza potylicznego po czubek trufli nosowej.

trufla nosowa: szeroka, preferuje się czarną, ale u egzemplarzy o jaśniejszej szacie pigmentacja może być mniej intensywna. Nozdrza są dobrze otwarte.

kufa: nie jest spiczasta.

wargi: opadają umiarkowanie.

uzębienie: szczęka i zuchwa silne, regularny, nienaganny zgryz nożycowy, to znaczy, że siekacze szczęki pokrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy. Ustawienie siekaczy jest pionowe.

oczy: ciemnobrązowe lub orzechowe, ani głęboko osadzone, ani wyłupiaste, dobrze rozstawione, o wyrazie łagodnym i przymilnym.

uszy: długie o zaokrąglonych koniuszkach, gdy się je podda do przodu sięgają czubka nosa. Są nisko osadzone, ich chrząska jest delikatna, opadają wdzięcznie przy policzkach.

szyja: dostatecznej długości, która pozwala psu tropić z nosem przy ziemi, lekko łukowata z niewielkim podgardlem.

Tułów:
linia górna: prosta, płaska.

lędźwie: lekko związane, proporcjonalne, mocne i elastyczne.

klatka piersiowa: głeboka, sięga poniżej łokci, żebra dobrze wysklepione, zachodzące dalekoku tyłowi.

brzuch: niezbyt podciągnięty.

ogon: mocny, średniej długości, wysoko osadzony. Noszony jest radośnie, ale nie zakręcony nad grzbietem, ani też pochylony już od nasady ku przodowi. Jest dobrze obrośnięty, szczególnie jego spodnia strona.

Kończyny:
Kończyny przednie: są proste, pionowe, stabilnie ustawione pod tułowiem. Mają dobrą masę i okrągłą kość (w przekroju poprzecznym) ku łapom nie stają się cieńsze.

łopatki: odpowiednio pochylone ku tyłowi, nie przeładowane.

łokcie: nie są zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz,. Powinny znajdowac się mniej więcej w połowie wysokości psa, która mierzymy w kłębie.

śródręcza: krótkie.

Kończyny tylne:
uda: muskularne.

stawy kolanowe: dobrze kątowane.

stawy skokowe: mocne i nisko umiejscowione, równoległe względem siebie.

łapy: silne, zwarte palce o mocnych kościach, jędrne opuszki. Łapy w kształcie nie mogą być zajęcze. Pazury są krótkie.

Ruch:
grzbiet -gdy pies biegnie -jest prosty, pewny, chody bez tendencji do rolowania (kołysania się). Swobodny, długi wykrok kończyn przednich, bez nadmiernego ich unoszenia. Ruch kończyn na wprost. Tylne kończyny dają impuls (odepchnięcie tułowia), nie powinny być stawiane ciasno, wąsko. Przednie kończyny nie krzyżują się ani nie są wyrzucane odsiebnie, na boki.

Sierść: krótka, gęsta, odporna na zmiany pogody.

Umaszczenie: każde znane wśród psów gończych, oprócz wątrobianego. Koniuszek ogona jest biały.

Wymiary: pożądany wzrost mierzony w kłębie - minimalny 33 cm., maksymalny 40 cm.

Wady: wszelkie odstępstwa od powyższego standardu są traktowane jako wady, a ich ocena zależy od stopnia odchylenia.

Uwaga: samce powinny mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umiejscowione w worku mosznowym.

Podano za:
Elżbieta Chwalibóg, BEAGLE, Oficyna Wydawnicza HOŻA -Warszawa, Warszawa 2004, str. 11-13.
Andrzej W. Baciński, Beagle są najlepsze. Jak zrozumieć i pokochać rasę, wyd. TRICOLOR, Warszawa 2006, str. 14-16.
Jerzy Monkiewicz, Jolanta Wajdzik, Kynologia. Wiedza o psie, wyd. UWP, Wrocław 2007, str. 461-462